Bah İtibâr-ıla Kim Nakş-bend-i Kün-fe-yekûn Şiiri

Bah itibâr-ıla kim nakş-bend-i kün-fe-yekûn
Bu yaprag üzre nice yazdı nakş-ı gûn-â-gûn

Ne sanat itdi agaçlara Kudretüñ kalemi
Ki reng reng görinür nite ki bûkalemûn

Şafak bigi oldı tonı bâguñ âl ü nârincî
N’irede-y-idi bu hoş-reng-i atlas u iksûn

Dökile lal-ile dînâr toprag üstinde
Meger ki çıhdı bu yirden hazâyin-i Kârûn

Yeşil agaca nazar it ki sıbgatu’llahdan
Nice benefş ü kızıldur u saru vü gül-gûn

Budahlaruñ hafakanın dem imtilâsından
Gidermege zer ü yâkût hevâ ider macuñ

Tolamiş-iken agac özdeginde sarmaşuk
Bu resm-ile yerekân olmış ol aceb neçün

Düşer bu topraga bî-hûş u zâr u zerd evrâk
Meger hazân yili içürdi bunlara efyûn

Gören kişi sögüdüñ yapragını bürkededir
Sunuñ yüzinde ne çâbük yüzer bu zerrîn nûn

Nebât hâlini gördüñ ki n’itdi bâœ-ı hazân
Pes olagıl bu bekâsuz cihâna sen magbûn

Kanı arûs-ı reyâhîn bizenüben kuşlar
Nüvaht itdügi gül-zârda ney ü kânûn

Kanı ol ki efser-i yâkût urınur-ı-dı gül
İderdi bülbül aña karşu nagme-i mevzûn

Kanı ol ki sebze-y-ile hulle-pûş-ıdı kühsâr
Kanı ol ki lâle-y-ile lal-i reng-idi hâmûn

Kanı ol ki işve vü âl-ıla halkı nergis-i mest
Kılurdı yâr gözi bigi ışkına meftûn

Kanı ol ki yüzini müşg ü gül-âb-ıla yuyuban
Benefşe gâliye dutardı zülfine dünü gün

Bozardı sebze vü sarardı ol yeşil yaprag
Döküldi gül yile gitdi benefşe olup mahzûn

Yumuldı nergisüñ uş gözi düşdi lâle yire
İçi karara yanup taşı oldı garka-i hûn

Biten yiter dirilen ölür ü gleen gider
Bu yirde evvel ü âhir hemîn budur kânûn

Felek degirmenine ibret-ile bah göresin
Ki degzinüp niçelerüñ süñügin eyledi un

Ale’l-hakîka Hakuñdur hemîn Vücûd-ı Bekâ
Dahı ne varsa bekâsı fenâyadur makrûn

Bahâr-ıla bu hazânda ne nakşı kim gördüñ
Kamusı ol-durur ol bî-gümânz derûn u birûn

Bu ışk u âşık u maşûk ol u hem anuñdur
Cemâl-i suret-i Leylî vü hayret-i Mecnûn

Sıfât-ı zâhir ü zâtını bilmeginde anuñ
Ukûl kaldı perîşân nüfûs oldı zebûn

Muhayyer oldı bu fikretde Bû Alî Sînâ
Cünûna düşdi bu hikmetde akl-ı Eflâtûn

Gerek mi ayn-ı inâyet müsebbih olgıl aña
Ki nûn içinde aña tesbîh ider-idi Zü’n-nûn

Kelîm elinde asâyı ol eyledi sübân
Hem oldur ögreden ihyâ-y-ıçun Mesîhe füsûn

Risâlete iden oldur Muhammedi Muhtâr
Vücûdı Âdemüñ ol dem ki tîn-ıdı mesnûn

Yir-ile gök toludur cümle kudret âsârı
Aceb mi akl olur-ısa bu kudrete mecnûn

İrişmege aña yol müşkil ü perîşândur
Hemîn şerîat u Kur’ândur aña râh-nümûn

Çü farz u nefli anuñ cümle sünnetu’llahdur
Düriş dahı itme ol işi ki olmaya mesnûn

Günâh çogı-y-ıçun üzme rahmetinden ümîœ
Ki rahmeti gazabından olur anuñ efzûn