Ortadoğu’da bütün güç dengeleri; israil’in can güvenliğini sağlamak ve iran’a düşmanlık beslemek üzerine bina edilmiştir. çünkü iran, siyonizmin ırkçılık olduğunu alenen deklare eden bir ülkedir ve siyonizm, ırkçılıktan da öte bir pisliktir! bugün mısır’da, yemen’de, tunus’ta adeta bir metastaz gibi birinden ötekine sıçrayan halk ayaklanmaları, siyonizmin beslediği diktatörel kalelere karşı açılan birer savaştır. bu savaş, derinliğini onbinlerce faili meçhul cesedin doldurduğu bir zengin-fakir uçurumundan domurmuştur.
israil ve amerika, İslam hareketinin büyümesinden endişe ettiği için ortadoğu’da demokrasiyi sekteye uğratmış ve burada seçimle iktidara gelecek Müslümanların önünü çeşitli monarşi ve oligarşilerle kesmek istemiştir. bu irili ufaklı ülkeleri bir yandan boğazına kadar borçlandırıp, öte yandan senelik yardımlarla destekleyerek kendilerine bağımlı bir hale getirmiştir. bu bahsettiğim ülkelerin diktatörlerine bakacak olursanız, halkları yoksulluktan kıvrandığı halde, her birinin milyar dolarlık kişisel serveti göze çarpar. bu satılmış adamların avrupa ve amerika’da şatoları, evleri, otelleri, arsaları, çeşitli bankalara dağılmış paraları vardır. insan onurunu ve haysiyetini ayaklar altına alan bu adamların bunca malı mülkü vardır ama yatacak yerleri yoktur!
tunus’ta halkın ayaklarını gördük. mısır’da da görüyoruz. şimdi kendi rejiminin dayattığı bütün zorbalığı kalbinde hisseden herkes, kendi ayakları olduğunun farkına varıyor. susmak ve oturmakla teskin ve telkin edilen bir dünyada bu kadar ayağın olduğu düşüncesi [ya da hayali] önü alınamayacak bir kaosun habercisidir. kaos; statükonun kellesini alır! bu mesela benim için hiç sorun değildir. benim birçok arkadaşım için de sorun değildir. ama önünüze bir dünya haritası alıp bakarsanız, birçok israilli için büyük bir sorundur bu. ve amerikan ekonomisini domine eden siyonistleri düşününce, “dolaysız” olarak amerika için de büyük bir sorundur bu. halbuki tarihe bir baktığımızda, kaos bu iki devletin hep ekmeği olmuştur.
olaya ideolojik bir eksenden bakıp, tahrir’de yaralanan çocukları düşünmeksizin, ayaklanmaları radikal islamın doğuşu olarak niteleyen insan müsveddelerini Allah’a havale ediyorum. durumdan vazife çıkaran, haklı bir hareketin karşıt görüşe yaradığı düşüncesiyle hareket ederek insanlığından geçen aymazlardır onlar. ki ihvan-ı müslimin, bu devrimin İran devrimi gibi bir İslam devrimi olmadığını, bir halk devrimi olduğunu deklare etmiş durumda. hoş, deklare etmese ne olacak! “bu adamlar daha sonra bizim başımıza bela olur, onun için şimdi onların tepeden tırnağa haklılıklarını görmezden gelelim! ” mi diyorsunuz acaba? ayıp! ayıp!
bm, avrupa konseyi, amerika ve diğer batılı ülkeler mübarek’e demokrasi çağrısı yapıyor. çünkü halklarını, demokrasi adına savaştıklarına inandırmak zorundalar. çünkü onlar da günü geldiği zaman kendi halkları tarafından yıkılmak korkusunu taşıyorlar. ama öte yandan, perde arkasında mısır’ın geleceğini kime emanet edelim pazarlığı kızışmış durumda. çünkü mısır, İslami bir rejim tarafından yönetilecek olursa, filistin’e kapılarını sonuna kadar açacak ve dolayısıyla israil’in düşmanı haline gelecektir. mısır ile israil arasında çıkacak olan bir savaş; çok gecikmeden ürdün’ü, tunus’u, suriye’yi, lübnan’ı, iran’ı ve mevcut görüntüsü itibarı ile türkiye’yi içine alacak bir dünya savaşına dönüşebilir. amerika yahut israil’in ne denli gözü dönmüş birer katil olduğunu tarih bize tekerrüren gösterdi. ama bu zulme tek başına bu kadar zaman dayanan filistin örneği, hele ki bu iki ülke arasındaki ekonomik-askeri mukayeseyi göz önüne getirdiğimizde, bize kafi gelecektir.
son olarak, müslüman kardeşler, mübarek gitmeden herhangi bir müzakereye oturmayacaklarını açıkça ifade ettiler. mübarek yerine, ömer süleyman ile bir masaya oturabileceklerini de eklediler. ama ömer süleyman, mısır’daki ayaklanma başladığı gün washington’da ne yapıyordu? ayaklanmadan bir hafta önce askeri kanadın birçok ismini çeşitli atamalarla niye değiştirdi? asker, bütün bu çatışma içerisinde olup biteni hala nötr bir biçimde izliyor. çatışmaların şiddetinin artması halinde, darbe ile müdahale ederse hala halkın talebinden söz edebilecek miyiz, merak ediyorum. kendi adıma, hamas gibi müslüman kardeşlerin de toplumun refahına çalışan kardeşlerimiz olduğuna inancım tam. bugün mısır’da yapılacak demokratik bir seçimin, %60’lara varan bir oy oranı ile Müslüman muhalifleri iktidar yapacağına kesin gözüyle bakılıyor. şu halde, israil ve amerika mısır’a ne için demokrasi gelsin istesin ki! ?
bekleyip, görelim. Allah bütün devrimci kardeşlerimizin yardımcısı olun. umarım tahrir, isminin anlamı gibi bir “kurtuluş” olur mısır için.
Bir yanıt yazın