Narsist Gülüşü Zamanın Şiiri

Damlar boğanın salyası görüntüsüne sularda
Sırnaştıkça kamışlara her akşam Narsis’in aksi
Közlerini deşe-deşe
Unutulmuş uykularda
Atar Neron’u ateşe
Üşür Eskimo zıpkını kabasındayken galaksi

Gözbebeklerinde diken uyutur uymayan genler
Tohum soysuz yıldızlardan aldığı ilhamla çatlar
Aktıkça salyalar güne
Yörüngesiz gezegenler
Yürür güneşin üstüne
Samanyolu’nda zamanı koşarken yelesiz atlar

Uzadıkça kulakları uzay ninnisine çağın
Mars’a Venüs aşkı sunar kısrak cilvesiyle katır
Öper boğazıyla boğa
Dudağını bir bıçağın
Yeniden yeşerir doğa
Narsist gülüşünü zaman durgun sulara yıkatır