Sadettin Kaplan
Gülen Gül şiiri
Gün kanlı bir misketti dağların avucunda
Kan rengi bir gül açtı dikenli dal ucunda
Havada suydu duman toprakta tüldü buğu
Zemheri içiyordu baharda gül çubuğu
Meltemler rüzgârlaşır rüzgâr dağlarda erir
Karlı dağlar bağlara sonbaharı gönderir
Oy gülüm toydu gülüm ve güller gülümserdi
Taze gül gülüşünü günün dalına serdi
Açmadan solan güller son gününü hatırlar
Gülünmez bu bahçede güleni ağlatırlar
Gülünce gül o dağlar rüzgâra haykırdılar
Rüzgârlar gülen gülü çıtır-çıtır kırdılar
Her rüzgâr kasığında kaybolurken bir dağın
Dal kırıldı gül uçtu yaprağı darmadağın
Akrepler alkışladı zılgıt çekti yılanlar
Ve gülü görmediler bahçede bayılanlar
Kaç kere söylemiştim güle gülmemesini
Emerken engerekler Şahmaran memesini
Sadettin Kaplan
Çok Ölürüm şiiri
Öter bir ardıç kuşu yemyeşil az ötemde
Oysa mor değil beyaz
Maviyi içerim turuncu türkülerden
Ürperirim avaz-avaz
İpek mendilimi alır götürür
Beni sonbahara salıveren yaz
Vuran kırlangıç nabzıdır bilirim
Bam telini kanda koparınca saz
Saksağanın upuzun kuyruğunu
Kısa gözlü serçeler anlayamaz
Arsız olur ardıç kuşu bilirim
Bilirim taşların tüyleri çok az
Ama ben çok ölürüm
Ay ışığı ikindime az gelir
Oysa ben çok boyarım gölgeleri
Fırçamın ucundan damlayan ışık
“Ye”leştirir tüm yumuşak “ge”leri
Şakağımda çoğalır tek parmağım
Upuzun uyurlar rahle-i tedrisimde
Cinlerin bilinmeyen bilgeleri
Bilirim tunç değil tefin zilleri
Çılgın olur çengi düşü bilirim
Bilirim neyzenin nefesi çok az
Ama ben çok ölürüm
Birazcık ağlatmak için toprağa
Kısır bulutları dövmek çok yasak
Bir tutam türkü söylese biri
Biri bir damlacık şiir okusa
Çok ölürüm ben
En çok akşamlara ölürüm
Sabahlardan kalan son nefeslerle
Hiç kimse azımı çoklara saymaz
Hep en az sayılır en çok verdiğim
Canım bir damlacık sudur bilirim
Cümle sözün özü budur bilirim
Bilmemin ecele faydası olmaz
Eş dost hatırına şu mahallede
Çok az yaşarım ben sessiz soluksuz
Ama çok ölürüm
Sadettin Kaplan
Dul Çiçeklerde… şiiri
Son rüzgârın kanadında son kuşlara inat
Sonbaharın türküsünde dil eriten dallar
Son sarı yaprağını sararken son umuda
İçinde zembereği boşalan o son saat
Yıkarken akrebini dibi görünmez suda
Yelkovanı zamanın gün yeline mandallar
İlk meltemin sildiği bekâretten habersiz
Dul çiçeklere vurgun bâkire kelebekler
Her nefeste zamanın nefesiyle ürperir
Gözlerde gün karası tül kanatları fersiz
Ömrünün hazanında nice ilkbahar erir
Kelebekler hazanın o son hüznünü bekler
Sadettin Kaplan
Mihrican şiiri
Hasretimsin, vuslatımsın, heyecânımsın benim,
Mührü var alnında aşkın; Mihricân’ımsın benim…
Sende buldum sevdaların mihrini ey sevgili;
Mührü var alnında aşkın; Mihricân’ımsın benim…
İlkbahârım, sonbahârım, her zamânımsın benim,
Dîlde aşkım, telde şarkım, tende cânımsın benim.
Can senindir, gel sevindir sende çarpan kalbimi;
Mührü var alnında aşkın; Mihricân’ımsın benim…
Sadettin Kaplan
Yazı Bitti şiiri
Yazı bitti
Son kalemin ucundan damlayan kandı nokta
Virgül çığlıklarıyla yırtıldı bikri bedestenin
Mevsim arastasında sadece kış var
Yaz bitti
Bitti yaz sonuna bitmeyen yazıların
Çilingir sofrasını çoktan topladı sonbahar
Boşalttı yolları atlısı-yayası mitlerin
Gölgeleri gittikçe uzamakta
Sfenkslerin ensesine binmiş piramitlerin
Yazı bitti
Kırılan son tablette kuruyan güldü nokta
O son kahkahasıydı kara ağızlı kuyunun
Karardı son tomurcuk kuru dalında
Yaz bitti
Nasırlandıkça gözler kirpiklendi el ayası
Son türküsünü içti bu sabah bülbül
Son kurşununu yedi bu akşam onulmaz yara
Yazı bitti
Tuvallerde tamamlanmamış resim var
Yaz bitti yazının bittiği yerde
Tırmanmakta dağlara kış
Kararıyor sulara düşen akça yıldızlar
Alkış – alkış
Mehtap göz kırpmıyor yakamozlara
Aşk da kalmadı âlemde
Senin bana yakınlığın ne ki
Benim bana vuslatım bir gün batımı ötemde
Kalemim kör fırçam sağır ama
Tuvalimde bitmiş bir resim var
Yeni bir türkü isteme benden
Nicedir dilimde tutukladığım
Bir kuş ötümü sesim var
Ne sabahlar tükettim gün ermeden akşama
Nice yay parçaladım temreni paslı okta
Yaz bitti/ yazı bitti
Son kalemin ucundan damlayan kandı nokta