akşamhüznümün soluk aynasıvurdukça yüreğime kanım oynaşırderinleşir acısı parmakuçlarımınkırmızı bir ölümü görmüş gibikanarım.yoruldumdeğiştirmekten kanını yüreğiminhergün yeniden başlayançığırtkan bir şarkıyı söylemektenhergünyeni bir şarkı bestelemektenben hüznünben gölgemin kiracısıyeni bir ev değiştirmektenhergüngövdemle büyüyen hüznümlekimselerden habersiz eskiyen yüreğimindinlemiyorlardinlemiyorlar şarkısını oysustukça çoğalıyor tekliğimah benim sıska yüreğimah benim kimselere söz geçiremez yüreğimah benimneyim kaldı elimdeah benimüreyemiyorum kendimeböyle niye benibiraz yankı biraz karıncaykenşimdi eski bir enosis düşlerimkendimi koparıyorum kendimdenyetişemiyorum.tekliğimyorgun ve kanadı kırık kuşturhüznün yapraklarında gölgelendiğikim koparır dalındanağzı açık bir gülükırmızı bir ölümü görmüş gibikanarımyoruldumdeğiştirmekten kanını yüreğiminne zaman bitecekbu hüzün.(Soyut, Ocak 1968)
Henüz Oylanmamış
Bir yanıt yazın