Boz Şiiri

Çoxlara qatışıb itenler.
Her torpaqda bitenler.
Cansız barmaqlar arasında
sönmüş papirosun uzun külü.
Vağam
güller – selafanal” bükülü.
Boş günler,
boş ürekler.
Hem ele, hem bele adam.
Verdişli könülsüz gülüş,
Soyiq tenhalıqdan
saçlarda qalmış gümüş.
Yetim bir qız uşağının
deyişiksiz dizliyi.
Vaxtın rengsizliyi.