Yenilmişler İçin 8. Parça Şiiri

u z u n b i r m a s a l h a l i y l e ö l d ü m
s o n r a b ü t ü n m a s a l l a r d a ö l d ü m

on milyonlar olmadan çok önce bilmiştim
yel üfürür sel götürürdü boyumu toplayan anları

büyük zamandan kopan sayfalara yenilmiştim önce
on binlerle yürümüştüm hep bir doğuya sürüp katarları

kırık bir sevinçle incelerek, inleyerek
kollarımda büyüyenleri vermiştim… cansız kolları

ışığın sessiz kızlarıydı süt sağan akşama
kan ılığında dağılan martılar toplardı ölü kızları

şiddet çoğalırdı gülün döküldüğü toprağa
akan kan birleştirirmiş topallayan bütün aşkları

ben seçilmiştim; acıya büyüyen dağların çocuğu
anam, yarim sanırken böyle siyaset ettim kırları

“ev rengê biratî me nevê ger tımî wa bın”
ey yâren! ey komşu! ey kovuğu delik gizlerin asrı

kararsız duruşlara boğulurken kardeşin
eş tamlamalarla bozulur güzel bakışların kasrı

bir dilim var bugün, bir yurdum, bir tutkum
göklerin anası dur! durana kadar korurum onları

çünkü gidecek doğu kalmadı… doğu kalmadı

u z u n b i r m a s a l h a l i y l e ö l d ü y d ü m
d e ğ i ş t i r i r i m b i r g ü n b ü t ü n m a s a l l a r ı